Bence biz bir yerlerde birşeyleri yanlış anlıyoruz . Özellikle de sevgi tanımlamalarımızın biraz yanlış olduğunu düşünüyorum . Düşünce tabi bunlar yani benim düşüncelerim . Ama bence yanlızlıktan anladığımızda yanlış bizim . Yani yanlızlık o içsel hal evet bu gerçek bilgeliğimiz orada saklı evet ama belki de bunun anahtarı bir başkasında … Yani onunla yaşarken farkedeceğiz biz kendi bilgeliğimizi . Ben biraz +/- dengesinde görüyorum herşeyi mesela Allah’ın aslında yok olduğu varlığının içinde gizli . Yada aslında herşeyi kontrol edebilecek güce sahipken hiçbirşeyi kontrol edemeyecek kadar aciz olmak . Yanlızlıkta bence yanlız olmadığımız bir anda içimizdeki bilgenin uyanışının yaşadığı o ‘kendini sadece kendinin anladığını hissetmek ’ ben insanların yanlız savaşçılar olarak yaşamasını ve böyle yetiştirilmesini biraz komplo olarak görüyorum :) senin en gizli tapınağın için zaten ve oradaki koruduğun mücevherinde öz’ün . Ama dış dünya’dan aldığın bazı dokunuşların anahtarları ile daha da yaklaşıyorsun kendine … Hatta şöyle anlatayım ; mesela biz Onun la çok tartışırız ve ben her bu tartışmanın içinden ayrılmak istiyorum diye çıkarım . Ayrılık isteği aslında kaçış . Ayrılık isteği aslında bir kabulleniş . Ama devam ettiğimizde (ki her seferinde iyi ki devam ediyoruz ) ben nasıl bir ego yaptığımı ve onunsa ne kadar saf olduğunu görüyorum .Tek amacı sevgisini akıtmak oysa ki ben bildiğimi sandığım ve onun bunlara katılmadığı birçok fikirde o kanallarımı kapatırken buluyorum kendimi … Yani demek istediğim şu ki; aslında bir ilişki içinde tanıyor insan kendini … bu bakkalınla girdiğin ilişki neblim komşunla girdiğin ilişki aslında senin kendini anlaman için bir düzlem … ya çok derin ifade edemiyorum artık kendimi , düşünüyorum anlıyorum ama harfler eksik kalıo :) neyse birazcık dindirebilirse o hissini sevinirim … bana ii geldi mesela sana yazdıgımı okuyunca :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder